Symulacja medyczna to nowoczesna metoda dydaktyczna, umożliwiająca nauczanie poprzez aktywne uczestnictwo w realistycznych scenariuszach, odgrywanych w środowisku jak najbardziej zbliżonym do rzeczywistego – takim jak ambulans ratunkowy, sala intensywnej terapii czy sala porodowa. Łączy ona wiedzę teoretyczną z praktycznymi umiejętnościami klinicznymi oraz kompetencjami miękkimi, szczególnie istotnymi w codziennej pracy zespołów medycznych.
Symulację medyczną można podzielić na kilka typów:
- symulację wysokiej wierności
- symulację niskiej wierności
- symulację hybrydową
- pacjenta standaryzowanego
Symulacja wysokiej wierności
Wykorzystuje zaawansowane, pełnopostaciowe symulatory pacjenta, które potrafią mówić, oddychać, mrugać, krwawić, pocić się, a także dynamicznie zmieniać parametry życiowe. Dzięki temu możliwe jest realistyczne odwzorowanie stanów klinicznych oraz stworzenie warunków do podejmowania decyzji diagnostyczno-terapeutycznych w czasie rzeczywistym.
Sale symulacyjne wyposażone są w autentyczny, nowoczesny sprzęt medyczny, m.in.:
- wózki resuscytacyjne
- monitory funkcji życiowych
- defibrylatory
- łóżka intensywnej terapii
- aparaty EKG
- urządzenia USG
Studenci mogą zlecać badania laboratoryjne i obrazowe oraz interpretować ich wyniki, co daje im możliwość kompleksowego prowadzenia pacjenta. Scenariusze są rejestrowane w formie materiałów audio-wideo, a zapis parametrów pacjenta umożliwia ich dokładną analizę w trakcie sesji debriefingowej.
Pacjent standaryzowany
To specjalnie przeszkolona osoba („aktor”), odgrywająca rolę pacjenta w scenariuszu zamiast symulatora. Tego typu symulacja pozwala na realistyczną interakcję – zarówno w zakresie komunikacji klinicznej, jak i nawiązywania relacji z pacjentem i jego rodziną. Umiejętności interpersonalne są nieodłącznym elementem diagnostyki i leczenia, dlatego w CSM kładzie się na nie szczególny nacisk.
Symulacja niskiej wierności
Wykorzystuje manekiny i trenażery, które służą do nauczania konkretnych umiejętności technicznych – np. kaniulacji, cewnikowania czy prowadzenia resuscytacji. Ćwiczenia nie wymagają pełnego odwzorowania środowiska klinicznego, ale stanowią niezbędny fundament do dalszych zajęć z zakresu symulacji wysokiej wierności.
Symulacja hybrydowa
To połączenie pacjenta standaryzowanego z trenażerem. Przykładowo: student spotyka pacjentkę w zaawansowanej ciąży, u której przeprowadzany jest poród przy użyciu trenażera położniczego lub opatruje realistyczne rany wymagające szycia, umieszczone na ciele aktora. Taka symulacja łączy empatyczną komunikację z wykonaniem zaawansowanych procedur medycznych, także inwazyjnych.
Debriefing – kluczowy element nauki
Każda sesja symulacyjna kończy się debriefingiem, czyli szczegółowym omówieniem scenariusza. To bezpieczna przestrzeń, w której uczestnicy otrzymują informację zwrotną – zarówno dotyczącą poprawnie wykonanych działań, jak i obszarów wymagających doskonalenia.
W trakcie debriefingu wykorzystywane są nagrania z przebiegu symulacji oraz dane zebrane przez system informatyczny. Cały proces przebiega etapowo i sprzyja autorefleksji, wymianie spostrzeżeń i uczeniu się na błędach – bez ryzyka dla pacjenta.
